کاش مختصات کردارمان روی ربع اول می ماند و به سمت ربع های دیگر نمی رفتیم.

کاش تابع تمامی اعمال خوبمان اکیدا صعودی باشد تا به مقصد برسیم.

کاش تابغ گناهانمان نزولی باشد تا در یک جایی بالاخره پایان پذیرد.

کاش لااقل تابع گناهانمان این قدر پیوسته نباشد و حد اشتباهاتمان به بی نهایت میل نکند.

کاش از سخن های بیهوده و اعمال مکروه که فراوان هستند جذر می گرفتیم.

کاش دنیا با تمام دلخوشی هایش در نظرمان نقطه ای تو خالی باشد و بس.

کاش انتگرال های بی حرمتی هایمان در محضر دوست توبه باشد.

کاش بتوانیم اعمال نیک و بسیار اندکمان را به توان برسانیم تا به حساب آیند.

کاش آهنگ رو به افزایش حجم روز مرگی ها به ما فرصت فکر کردن به خود را بدهد.

کاش لگاریتم کلیه اعمالمان در مبنای رضای خدا برود تا مقبول در گاهش واقع شود.

کاش لحظه های خوب مناجات را یک جا می شد جمع کرد تا از دستشان ندهیم.

کاش...